Lang geleden op volle zee.
Heb ik hét gezien.
Totaal onverwachts was ik getuige van een van de mooiste verschijnselen die de natuur ons geeft.
Zwijgend met open mond heb ik staan kijken.
Daar met m,n hoofd omhoog, alleen het kabbelende water om me heen.
Het leken druppelende wolken.
De donkere hemel kleurde fluoriserend groen.
Het werd intenser en daarna dimde de intesieteit weer.
Om zich vervolgens weer in haar volle schoonheid te presenteren.
Wat een prachtig schouwspel.
En ik mocht er getuige van zijn.
Ik heb het noorderlicht gezien.
Nooit eerder was ik me zo bewust van de schoonheid en de grootsheid
van de natuur.
En nooit eerder was ik me er bewust van hoe klein wij mensen zijn.
Jaren later.
M,n vriendin en ik waren een weekje weg.
Zorgvliet.
Vlakbij de drentsfriesewold.
En daar s'morgens heel vroeg.
Op de rug van een paard.
Komend uit het bos stapte we de heide op
En opnieuw was ik getuige van de grootsheid van de schepping.
Opnieuw kippevel en verbazing.
Wat een prachtige verschijning.
Ze waren daar, met zovelen.
De witte wieven
Opnieuw besefte ik hoe nietig we als mensen we zijn.
De schoonheid maar ook de wreedheid van de natuur, brengt
vreugde en verdriet.
