Mijn vader en m,n moeder. Zomer 1976
Ja dat is de vraag die ik mezelf wel eens stel. En dan heb ik het over m,n vader. Die is overleden op 21 november 1976. 35 jaar geleden dus. Ik was net 13. De dag zelf staat nog helder in m,n geest. Het was zondagmiddag en we zaten in de kerk.
Je voelde je niet erg okay. En toen ben je opgestaan en je bent de kerk uit gelopen. Dat is de laatste keer dat we je levend hebben gezien. Binnen een kwartier werd m,n moeder de kerk uitgeroepen en wij als gezin kort daarna. Op weg naar huis ben je ineengezakt, een hartinfarct maakte een eind aan je leven. 49 jr was je. Ik zie je nog liggen bij die mensen op de grond, midden in de kamer. Ze hadden je naar binnen gebracht en de dokter gebeld. Helaas die kwam te laat. Je lag daar met een blauw dekentje over je heen, ogen gesloten met een mooie glimlach op je mond. Zo vredig en rustig. En om je heen je vrouw en 5 van de 7 kinderen die jullie samen hadden. M'n jongste zusje huilde zo erg.. En stamelde dat we nu ook geen sinterklaas konden vieren. Hoe we thuis zijn gekomen weet ik niet meer. Wel dat de vitrage dicht ging(een oude gewoonte bij ons op het dorp) En ook dat het huis steeds voller werd met allemaal ooms, tantes, buren en vrienden. M,n oude opa, de vader van m,n vader, Die zo vreselijk huilde en vond dat hij daar hoorde te liggen, en niet zijn zoon.
Mijn vader als militair in Indië kort na de 2e wereld oorlog.
Mijn moeder die niets meer zei, en alleen maar voor zich uit zat te staren.. M,n oudste zussen die niet meer thuis woonde waren er ook in eens weer. En heel veel mensen. Ze zorgde voor de koffie en de thee.
Maandag ben ik bij je wezen kijken, je lag in een kist opgebaard, met nog steeds die glimlach. Ik heb in gedachten gezegd: nou pap het is mooi geweest kom dr nu maar uit. Het is nu niet leuk meer..
Maar er gebeurde niets..Helemaal niets.. De dagen daarna ben ik met m,n tante meegegaan en heb eigenlijk een de hele periode daarna niet bewust mee gekregen. Donderdags zijn we nog eens bij je geweest. Nog steeds die mooie glimlach. Hoe kon iemand die zo mooi er uit zag en zo vol leven leek te zitten gewoon dood zijn. Ik begreep het niet en geloofde het niet.. Thuis zat m,n moeder helemaal in zich zelf gekeerd. Ze sprak niet, zei niets.. De begrafenis was zoals begrafenissen van jonge mensen zijn wanneer die plots overlijden. De kerk was te klein. Er waren volgens mij zeker meer dan 500 mensen. Mijn vader was een actief lid van de kerk en had meerdere functies in het dorp. Op het kerkhof was het koud, maar de zon scheen. In het vers gedolven graf zaten groene coniferen takken tegen de zijkant aan. Zodat je het zand en de diepte niet kon zien. Daarna de condoleance, er leek geen eind te komen aan al die mensen..
Na de condoleance was er nog een broodmaaltijd. En daarna gingen we naar huis.
Toen was het stil.
..............................................................Echt stil................................................................................
Het huis was leeg, mijn vaders plek aan tafel was leeg.. En ja ik miste hem. Heel erg. Ik was een vaders kind. Mijn vader was heftruckchauffeur en als ik geen school had, zat ik hele dagen naast hem op de heftruck. We zongen dan samen psalmen en bespraken het leven. Zoals je dat doet met een meisje van 13. We maakte grapjes. En de mannen op z,n werk maakte ook altijd grapjes. Ik kreeg vaak lekker fruit, een sinaasappel of een peer. Soms zelf ook een mandarijn. Ik genoot ervan. Ik hield van die mannenwereld. Maar ineens was die er niet meer..
Mijn held, mijn maatje, mijn gesprekspartner was weg.. DOOD... Ik vaak droomde over hem dan deden we de dingen die we vaak samen deden en zat ik weer naast je op de heftruck. Regelmatig zag ik hem fietsen en dan ging ik er achter aan op m,n fiets. En als ik dan bij hem was en ik riep PAP fiets eens niet zo hard!! Dan bleek het m,n vader helemaal niet te zijn..Thuis hervond het dagelijkse leven z,n ritme weer. M,n oudste zus was weer terug naar Zaandam waar ze intern een verpleegsters opleiding volgde. M,n andere zus die in Monster een opleiding tot Verzorgster van zwakbegaafde mensen volgde kwam weer thuis wonen en vond bij ons in de buurt een baan.
Alleen mijn moeder, die bleef zwijgen. Ze deed haar ding, kookte het eten waste en streek de was. Maar alles zwijgend.. Dit heeft zo'n drie maanden geduurd.
In die drie maanden hebben wij als kinderen ons verdriet en ons gemis ingeslikt, Want onze moeder dat was onze zorg. Ze huilde veel. Maar sprak niet. Wij probeerde haar te troosten, Het zwijgen was tot daar aan toe maar als je moeder huilt dan gaat dat dwars door je heen zo groot en klein als dat we waren..
Ik miste m,n vader maar kon eigenlijk nergens terecht met m,n gevoel. Op de lagere school(waar ik toen nog opzat) was ik veranderd in een moeilijk kind dat altijd de grenzen opzocht en er over heen ging. Met als gevolg dat m,n moeder en m,n voogd op school moesten komen.
Uiteindelijk vond ik de draai weer en toen ik eenmaal op de huishoud school zat ging het beter. Maar ik miste je nog altijd. Als ik bij vriendinnetjes was die gewoon een vader rond hadden lopen. Dan voelde ik me niet erg op m,n gemak. Ik wist niet zo goed hoe ik daar mee om moest gaan.
Toen ik jaren later bij de marine ging, wist ik dat als je dr nog geweest was je zo trots zou zijn geweest.
En nu na 35 jr jah ik denk dat ik je wel eens mis. Maar niet zo als ik m,n moeder mis. Jij bent altijd gewoon mijn vader gebleven, We zijn nooit op een gelijkwaardig niveau gekomen en hebben zo ook nooit gesproken, je was m,n opvoeder, m,n held, m,n voorbeeld. En dat ben je nog steeds. En ik ben nog steeds dat
kleine meisje. Ik kan me een leven met een vader gewoon niet voorstellen. Ik weet dus nu ook nog steeds niet zo goed hoe ik bv met m,n schoonvader om moet gaan.
Dus concreet de vraag mis ik m,n vader?? Ja, maar niet zo als ik mijn moeder mis. Gewoon omdat die tijd die ik wel met m,n moeder heb gehad en heb gekend. Nooit meegemaakt heb met m,n jou.
Ik kan nog steeds verdrietig zijn om het gemis en het verdriet van het kind van toen. Het zoeken naar m,n vader, het zoeken naar de liefde van hem en die ik zo miste..
Morgen is de geboorte dag van m,n vader en altijd rond deze datum komt het kind in mij weer naar boven, en voel ik weer het verdriet van toen 35 jaar geleden. Ja tijd heelt de wonden. Maar vaak en zeker in mijn geval, is daar een pijnlijk litteken voor in de plaats gekomen. Dat litteken zit diep en geeft een dof gevoel op de achtergrond. Maar als het zoals nu aangeraakt word en ik stil sta bij het ontstaan van dat litteken voel ik weer die stekende pijn van toen.
Lieve groet Inge
