Piemels, een lullig verhaal

Eerlijk gezegd heb ik er weinig mee. Vooral als ze in ruste zijn vind ik het vreemde objecten. Ik moet er ook niet aan denken dat ik zelf zo’n ding tussen mijn benen heb. Lijkt me vooral erg lastig. Punt is ook dat ik er maar één echt goed ken. En die zit vast aan mijn man. Overigens ben ik met deze dik tevreden. Hoeveel exemplaren ziet een vrouw van dichtbij in haar leven? Laten we zeggen: gemiddeld tien. Als je er minder gezien hebt ben je een zielenpoot, bij meer dan tien ben je toch wel een beetje een sloerie. Ik neig meer naar de sloeriekant . Maar dan moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat er twee tussen zaten die van mijn zonen zijn. Zo nu en dan kijk ik wel eens naar mijn man als hij het toilet bezoekt. Dan sta ik lang en geconcentreerd te staren net zolang tot hij aan me vraagt: ‘ Wat kijk je nou?’
Dan kijk ik alleen maar heel gemeen en zeg:
‘Oh, niks.’
Het is dan de kunst om hem in het ongewisse te laten.

Enfin, wat brengt iemand ertoe om over dit lullige onderwerp te schrijven.
Afgelopen week stuitte ik tijdens het zappen op een programma dat ging over sexuele voorlichting op middelbare scholen in Engeland. Op het podium van een grote zaal, afgeladen met pubers stonden drie mannen poedelnaakt . Doel hiervan was de scholieren te laten zien hoe een naakte man er in het echie uitziet. Een nobel streven. Ik was echt onder de indruk. De leerlingen trouwens ook.
Later kregen ze nog een rondleiding langs allemaal foto’s van piemels in allerlei soorten en maten. Ook daar keek ik mijn ogen uit. Er zaten lange tussen, dikke, dunne grote en kleine.

Dat schijnt voor een man trouwens heel naar te zijn, een kleine piemel. Ik heb ooit een man gekend die had zo’n exemplaar. Voordat hij zijn broek uittrok begon hij zich al te verontschuldigen. En terecht, zou ik bijna zeggen.

Het hele verhaal zette mij wel aan het denken. Mannen kijken over het algemeen graag naar de boezem van een vrouw. Als je gezegend bent met grote borsten komen daar vaak van die ranzige opmerkingen over. Zo van: lekkere bos hout voor de deur.
Vrouwen praten nooit op deze manier over mannen. Zelden wordt er gesproken over de broekinhoud van een vent. Maar hoe komt dat? Je hebt er geen zicht op. Het is ook tamelijk genant om je blik af te laten dwalen naar het onderlichaam van een jou onbekende kerel. Wat ook redelijk ongebruikelijk is, is de vraag of die persoon zijn broek even wil laten zakken om de inhoud te checken. Ik denk dat hier wel wat vreemd op gereageerd zou worden. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik het nog nooit heb geprobeerd.


Na het zien van dit programma kwam mijn man naar beneden.
Ik kon het niet laten, en moest het gewoon even zeggen.
Weet je dat jij een heel leuke piemel hebt?’

Maar wat ik me al zo vaak afgevraagd heb, is het met piemels net als met neuzen?
Dus dat tie lijkt op die van z.n vader of die van z.n broer.

Deze blog is niet van mezelf, maar van een collega van het ziekenhuis waar ik werk,
http://molc.hyves.nl/
Deze collega kan zo leuk schrijven. Klik eens op de link voor meer leuke verhalen van haar.


.