Druk druk druk... Morgen is het twintig jaar geleden..

Dat ik voor de eerste keer moeder werd...

.. Dus ...bakken. koken. boodschapen. nog even het laatste wasje, de stofzuiger nog maar eens door de keet heen rammelen..

Pfffff..................... je kent het wel............

Het lijkt nog niet eens zo heel lang gelden dat ik dat kleine ventje in m,n armen kreeg, Ach wat vond ik hem mooi.. Z'n teentjes, z'n oortjes, z'n donkere haartjes. Z.n mooie oogjes..Ik moet eerlijk zeggen het heeft me best wat moeite gekost om me moeder te voelen.. Maar na een tijdje kwam dat helemaal goed hoor. Kwam je aan m,n kind..Dan kwam je aan mij,, Ik durfde hem bv niet buiten te laten staan als ik de winkel niet in kon met m,n wagen( het was zo'n grote engelse) Nee dan viste ik hem uit het bakje en nam ik hem mee op m,n arm..... Pff stel je voor dat ze m,n kind zouden meenemen..
En kijk nu eens 20 jr verder.. Een boom van een vent. Bijna 2 mtr.. Brede schouders de grote handen van z,'n opa van vaders kant, de droge humor van de vader van moeders kant, met z,n eigen karakter, z'n  eigen hebbelijk en onhebbelijkheden, Maar wat hou ik van dat kind en wat heeft het me ongelofelijk veel moeite gekost om hem los te laten. Met schoolreisje stond ik bijvoorbeeld altijd met een zonnebril.. Weer of geen weer..Altijd moest ik huilen. Uit angst dat hem wat zou overkomen..
Het was een heel lief en rustig kind.. Té rustig weet ik nu.. Ik ben wel eens bij het consultatie buro geweest met de vraag of er ook een tegenhanger bestond van ADHD.. Ja die bestond, Maar nee dat had hij niet..
Van af de eerste maanden heb ik geweten dat er iets niet klopte maar jah wat??
Altijd was hij wel verkouden oorontsteking na oorontsteking,, Met nog geen jaar waren z;n neus amandelen er uit..
Met 2 en half z'n keel amandalen.. En toen de eindeloze gang naar het ziekenhuis voor buisjes.. PFFF
En toen die zwarte dag........... Na al heel wat keren bij de huisarts te zijn geweest dat er iets niet klopte..Hij was veelste  moe en veelste mager voor z'n leeftijd en lengte en altijd maar moe moe moe.. Al twee jaar sleepte ik hem naar school,, Hij wilde wel hoor, maar hij deed nooit wat altijd in de leeshoek..
De vele prikken op bloedarmoede/ Pheiffer. en noem maar op wat voor kwalen, ALTIJD WAREN ZE NEGATIEF...  Ik dacht altijd Ik ben niet gek hoor er is wat met dat kind..En toen heb ik gevraagd prik hem eens op suiker,, Nou dat was belachelijk.. Dat kwam niet in de familie voor dus waarom?? zei de huisarts.. Doe het nou maar..........Snauwde in hem toe (ik had wat gehoord in de wandelgangen op school het paste wel in het plaatje )
En na dat ene simpele prikje veranderde ons hele leven... En die van Ronald ook.. 6 jaar was hij,, God wat heb ik gehuild. Mijn liefste kleine vente ongenezelijk ziek.. Wat het allemaal inhield ja dat wist ik toen nog niet..
Nu wel 14 jr verder.. Die dag 6 feb 1997 moest hij gelijk opgenomen worden om ingesteld te worden..  2 weken heeft hij in het ziekenhuis gelegen. Mijn kleine mannetje.. Heeft gevochten, geschreeuwd geschopt en om zich heen geslagen  om maar niet geprikt te hoeven worden,, Na een tijdje thuis hebben we het uit handen gegeven.. De wijkverpleging kwam hem 2x daags  insuline prikken.. Ik kon het niet langer,, Hem eerst pijn te moeten doen en hem daarna te troosten. Ik wilde alleen de troostende moeder zijn.. Gelukkig heeft het geholpen en na een tijdje konden we het weer alleen af..  Iets wat ik nooit vergeet is  het onbegrip en en de pijnlijke opmerkingen en dat er zo weinig mensen rekening mee houden.. Nu kun je over al light frisdranken kopen.. maar dat was 14 jr terug wel even anders.. Nu staan op alle verpakkingen hoeveel koolhydraten er in een product zitten maar dat was toen niet zo.. We hebben wat zitten rekenen en wegen tellen en weer wegen om maar de juiste hoeveelheden bij elkaar te krijgen. Na dat we een aantal keer onze neus gestoten hadden omdat men zich er gewoon niet op voorbereid hadden , als wij kwamen.. En er voor hem niets te eten was waar ronald wat aan had ( Soep bv daar zitten te weinig koolhydraten in) En wij alleen nog van huis gingen met ons eigen overleving pakket.. Drinken, koekjes, brood, druivensuiker, insuline, en de glucagen..
Heel veel dingen vielen ineens op z'n plek.. Waarom Ronald altijd zo moe was en waarom hij alleen maar groeide in de lengte. en waaron.... Jah alles viel op z,n plek, Hij heeft waarschijnlijk al heel wat langer diabetes dan wij weten. Heel veel motorische vaardigheden kon hij niet bij benen, gewoon omdat hij daar dé energie niet voor had. Na een hele moeilijke periode is het allemaal goed gekomen

Door de media en de campagne's van het diabetesfonds is er veel  gedaan om het in beeld te brengen.. Want diabetes is een sluipmoordenaar, met name type 2 Ronald heeft type 1 en is dus volledig afhankelijk van de insuline.
Ik en met mij vele moeders, vaders en patienten van diabetes zijn blij met de aandacht van de laatste jaren. Daarom is onderzoek ook zo belangrijk, Want wie weet is het over een aantal jaar te genezen. Voor Ronald is het te laat.. Zijn vaten en nieren hebben al te lang geleden onder de  gevolgen van diabetes. Maar voor alle nieuwe toekomstige patienten.. Is het misschien niet te laat..

Morgen vieren we de 20ste verjaardag van onze oudste.
Ondanks alle tegenslagen die hij op weg naar volwassenheid tegen kwam heeft hij genomen.. Het is m,n kind.. maar tegelijkertijd. Kán en mág ik op hem leunen als dat nodig is.. En is hij er voor me...

Ik ben ongelovelijk trots op hem,,,