M,n arm en ik

Ben ik weer met. "zoals sommige van jullie wel weten" Heb ik in 2008 m,n arm gebroken.

M,n vriendin en ik reden mee in de paarden vierdaagse van Zorgvliet.

We gingen s'morgens op tijd rijden.

Heerlijk in de natuur rijden..

T,ja toen het paardje struikelde verloor ik m,n evenwicht.

Ik heb geprobeerd te blijven hangen, maar helaas.

Daar lag ik.

Ik wist direct dat ik m,n arm gebroken had.

Hier zie je de breuk kort na de val partij.

Ik had erg veel pijn maar ik hoefde niet in het gips een druk verband en een sling zou voldoende zijn.

Ik ben geen dokter dus het zal wel..

Ha ik zit hier m,n verhaal te doen. Aan de andere dames die bij ons ik het huisje sliepen.

Later kwam ik er achter dat ik ook nog een hele dikke blauwe en toch wel pijnlijke enkel had.

Nooit gevoeld en ook geen aandacht aan geschonken. M,n arm deed te zeer.

Een week of 5 later kwam ik weer bij het ziekenhuis voor foto,s

Ik had erg veel pijn.

Erwerden op nieuw foto.s gemaakt.

Bij normale breuken ben je na een week of 4, 5 al en behoorlijk eind op weg voor wat betreft de genezing.

Helaas!!! Bij mij was dat dus niet het geval. M,n breuk was verschoven en de bot delen stonden bijna haaks op elkaar. Zo zou het nooit aan elkaar gaan groeien,

Er werd een operatie op korte termijn  gepland.

Na de operatie zag het er zo uit.

Ik had erg veel pijn, en bleek dat ik allergisch was voor de pijn medicatie. Ik kreeg overal uitslag(een soort van smetplekken) met name in de huid plooien. Heel pijnlijk en erg ongemakelijk.

En nu zou het normaal gesproken gewoon gaan genezen.

Helaas,,,

Ik bleef pijn houden en Bij de eerstvolgende controle bleek erg weinig  bot groei te zijn.

Er zou een botgroei stymulator aangemeten worden. Een apperaat wat ik 24 uur perdag op m,n arm moest dragen ter hoogte van de breuk. Dmv magnetisme zouden de bot/kalk deeltjes die er wel waren naar de breuk trekken en daar zich vast zetten tussen de breuk lijn.

Helaas na ruim 3 kwart jaar bleek er nauwlijks bot groei.

Dus een nieuwe operatie was een feit.

 Een nieuwe pen zou er in gezet worden. en er zou tergelijkertijd donorbot in de vorm van botschaafels tussen de breuklijn geplaatst worden.

De Operatie was wederom geen pretje, Deze keer kreeg ik een blok en ook weer algehele narcose want de vorige keer heb ik ongelovelijk veel pijn gehad.

Tegen de pijn kreeg ik morfine spuitjes. Heel prettig vond ik dat.

 Ik waande mij in hogere sferen en zag echt roze olifantjes en zweefde tussen hemel en aarde.

Ik heb 6 dagen in het ziekenhuis gelegen.

Vol goede moed ging ik naar huis..

Nu zou het goed komen.

Het moest gewoon goed komen.!!

Helaas ook deze keer bleek het geen geslaagde actie.

In febr 2009 zou ik opnieuw geopereerd worden. Een behoorlijk risicovolle operatie. Omdat achter de breuklijn  zenuwen lopen die er voor zorgen dat ik m,n hand kan bewegen en dat ik er gevoel in heb..

Bij de vorige operatie heeft tie een tik gehad en heb ik een behoorlijke tijd geen gevoel gehad in een deel van m,n hand. Dit gegeven was de oorzaak dat ze deze operatie zolang mogelijk uitgesteld hebben.

Ik was behoorlijk nerveus. want ik was me erg bewust van de risico's die er aan vast zaten. Maar ik was er zo klaar mee. Altijd pijn, bij elke beweging voelde ik m,n bot uiteinden langs elkaar schuiven. Elke keer werd het zeer gevoelige botvlies geraakt en dat veroorzaakte de vrezelijke pijn. Ik kon alleen maar half zittend slapen. M,n haren wassen aankleden m,n bh vastmaken alles deed zo,n pijn..

En m,n nek deed ook zo,n pijn van de sling die ik nog steeds droeg,

Ik was moe echt dood op van de pijn dus ik was er klaar voor.

Op de dag voor de OK werd ik opgebeld"jah hoor dat kon der nog wel bij

"De chirug was ziek". M,m operatie zou verzet worden naar ruim 2 weken later.. Pff dat heb ik weer.

Toen ik dan eindelijk geopereerd werd, was ik blij bang en griede de zenuwen door m,n lijf.

Omdat ik zelf in het ziekehuis werk waar ik geopereerd werd heb ik met de chirug afgesproken dat er foto.s gemaakt zouden worden van m,n operatie.

Hier onder een kleine selectie van die foto,s

Hier lig ik dan.. Klaar om de scalpel er in te zetten.

Schroeven bouten en moeren die gebruikt zouden worden.

Hartslag, is in orde.

Eerst werd de pen  en de schroeven en dergelijke verwijderd

Daarna zou het echte werk beginnen.

Gaat het goed met de paitent?

Hier word de breuk bloot gelegd.

Alles werd goed schoon gemaakt.

En vrij gemaakt van bindwefsel

En dis is het resultaat

Een arm vol met schroeven en bouten en een grote metalen plaat

Tijdens de operatie hebben ze de pen verwijderd. een grote incisie gemaakt en het bot blood gelegd en schon gemaakt het goed geplaatst met donor bot er tussen en de plaat en de schroeven gemonteerd.

De operatie heeft ruim 6 uur geduurd en was heftig.

De pijn daar na ook. Door de blocade die ik kreeg voor de ok had ik zo.n 24 uur een verlamde arm. Heel raar is dat. Eng eigenlijk ook wel.

En toen dat langzaam weg trok begon de spanning. Doet tie het nog??

Regelmatig kwam er een arts/verpleegkundige langs om het een en ander te controleren.

Ik had deze keer een morfine pomp en kon zelf de hoeveelheid instellen die ik nodig had om me zo comfortabel mogenlijk te voelen.

M,n hand kreeg langzaam al z,n functies terug.

De pijn kon ik redelijk goed hendelen met de morfine.

Maar wat bleek!!

Ik was allergisch voor de morfine. Wederom overal uitslag in de vorm van jeuk en bultjes,, Men gek werd ik er van. Op sommige plaatsen had ik m,n huid helemaal stuk gekrapt.

Dus van de pomp af en een andere vorm van pijn bestrijding. Ik kreeg nu een opiaat ofzoiets.

Nou jah het hielp en dat was het belangrijkste. Na 6 dagen mocht ik naar huis.

Helaas is de pijn gebleven,

 tís wellis waar minder maar nag altijd kan ik er niet op liggen. Kan ik er niet mee tillen,

 m,n bh aantrekken doet pijn,

 m,n broek omhoog doen na een toilet bezoek is pijnlijk.

Autorijden lukt. maar geen lange afstanden.

M,n haar wassen is pijnlijk. .

En zo kan ik nog wel even door gaan

Ik heb een mega lelijk liteken op m,n arm.

Dus ja wat ben ik er mee opgeschoten vraag ik me wel eens af.

Inmiddels heb ik een tens om te pijn te bestrijden een apparaat wat dmv stroomstootjes de zenuwen tijdelijk sluiten zodat de pijnprikkels niet geregistreerd worden. 

Ik ben nog steeds moe want pijn kost zoveel energie.

Maar goed.

Ooit komt er een dag dat ik geen pijn meer heb.

Daar geloof ik nog steeds in.

Paardje rijden vind ik nog steeds leuk, en zou ik graag weer willen doen. Maar ik heb geen kracht om mezelf en de teugels vast te houden en het paardje te sturen. 



.