dinsdag 1 maart 2011

Mis ik je nog, na 35 jr??

Mijn vader en m,n moeder. Zomer 1976


Ja dat is de vraag die ik mezelf wel eens stel. En dan heb ik het over m,n vader. Die is overleden op 21 november 1976. 35 jaar geleden dus. Ik was net 13. De dag zelf staat nog helder in m,n geest. Het was zondagmiddag en we zaten in de kerk.  Je voelde je niet erg okay. En toen ben je opgestaan en je bent de kerk uit gelopen. Dat is de laatste keer dat we je levend hebben gezien. Binnen een kwartier werd m,n moeder de kerk uitgeroepen en wij als gezin kort daarna. Op weg naar huis ben je ineengezakt, een hartinfarct maakte een eind aan je leven. 49 jr was je. Ik zie je nog liggen bij die mensen op de grond, midden in de kamer. Ze hadden je naar binnen gebracht en de dokter gebeld. Helaas die kwam te laat. Je lag daar met een blauw dekentje over je heen, ogen gesloten met een mooie glimlach op je mond. Zo vredig en rustig. En om je heen je vrouw en 5 van de 7 kinderen die jullie samen hadden. M'n jongste zusje huilde zo erg.. En stamelde dat we nu ook geen sinterklaas konden vieren. Hoe we thuis zijn gekomen weet ik niet meer. Wel dat de vitrage dicht ging(een oude gewoonte bij ons op het dorp) En ook dat het huis steeds voller werd met allemaal ooms, tantes, buren en vrienden. M,n oude opa, de vader van m,n vader, Die zo vreselijk huilde en vond dat hij daar hoorde te liggen, en niet zijn zoon.
Mijn vader als militair in Indië kort na de 2e wereld oorlog.

Mijn moeder die niets meer zei, en alleen maar voor zich uit zat te staren.. M,n oudste zussen die niet meer thuis woonde waren er ook in eens weer. En heel veel mensen. Ze zorgde voor de koffie en de thee.
Maandag ben ik bij je wezen kijken, je lag in een kist opgebaard, met nog steeds die glimlach. Ik heb in gedachten gezegd: nou pap het is mooi geweest kom dr nu maar uit. Het is nu niet leuk meer..
Maar er gebeurde niets..Helemaal niets.. De dagen daarna ben ik met m,n tante meegegaan en heb eigenlijk een de hele periode daarna niet bewust mee gekregen. Donderdags zijn we nog eens bij je geweest. Nog steeds die mooie glimlach. Hoe kon iemand die zo mooi er uit zag en zo vol leven leek te zitten gewoon dood zijn. Ik begreep het niet en geloofde het niet.. Thuis zat m,n moeder helemaal in zich zelf gekeerd. Ze sprak niet, zei niets.. De begrafenis was zoals begrafenissen van jonge mensen zijn wanneer die plots overlijden. De kerk was te klein. Er waren volgens mij zeker meer dan 500 mensen. Mijn vader was een actief lid van de kerk en had meerdere functies in het dorp. Op het kerkhof was het koud, maar de zon scheen. In het vers gedolven graf zaten groene coniferen takken tegen de zijkant aan. Zodat je het zand en de diepte niet kon zien. Daarna de condoleance, er leek geen eind te komen aan al die mensen..
Na de condoleance was er nog een broodmaaltijd. En daarna gingen we naar huis.
Toen was het stil.
..............................................................Echt stil................................................................................

Het huis was leeg, mijn vaders plek aan tafel was leeg.. En ja ik miste hem. Heel erg. Ik was een vaders kind. Mijn vader was heftruckchauffeur en als ik geen school had, zat ik hele dagen naast hem op de heftruck. We zongen dan samen psalmen en bespraken het leven. Zoals je dat doet met een meisje van 13. We maakte grapjes. En de mannen op z,n werk maakte ook altijd grapjes. Ik kreeg vaak lekker fruit, een sinaasappel of een peer. Soms zelf ook een mandarijn. Ik genoot ervan. Ik hield van die mannenwereld. Maar ineens was die er niet meer..
Mijn held, mijn maatje, mijn gesprekspartner was weg.. DOOD... Ik vaak droomde over hem dan deden we de dingen die we vaak samen deden en zat ik weer naast je op de heftruck.  Regelmatig zag ik hem fietsen en dan ging ik er achter aan op m,n fiets. En als ik dan bij hem was en ik riep PAP fiets eens niet zo hard!! Dan bleek het m,n vader helemaal niet te zijn..Thuis hervond het dagelijkse leven z,n ritme weer. M,n oudste zus was weer terug naar Zaandam waar ze intern een verpleegsters opleiding volgde. M,n andere zus die in Monster een opleiding tot Verzorgster van zwakbegaafde mensen volgde kwam weer thuis wonen en vond bij ons in de buurt een baan.
Alleen mijn moeder, die bleef zwijgen. Ze deed haar ding, kookte het eten waste en streek de was. Maar alles zwijgend.. Dit heeft zo'n drie maanden geduurd.
In die drie maanden hebben wij als kinderen ons verdriet en ons gemis ingeslikt, Want onze moeder dat was onze zorg. Ze huilde veel. Maar sprak niet. Wij probeerde haar te troosten, Het zwijgen was tot daar aan toe maar als je moeder huilt dan gaat dat dwars door je heen zo groot en klein als dat we waren..
Ik miste m,n vader maar kon eigenlijk nergens terecht met m,n gevoel. Op de lagere school(waar ik toen nog opzat) was ik veranderd in een moeilijk kind dat altijd de grenzen opzocht en er over heen ging. Met als gevolg dat m,n moeder en m,n voogd op school moesten komen.
Uiteindelijk vond ik de draai weer en toen ik eenmaal op de huishoud school zat ging het beter. Maar ik miste je nog altijd. Als ik bij vriendinnetjes was die gewoon een vader rond hadden lopen. Dan voelde ik me niet erg op m,n gemak. Ik wist niet zo goed hoe ik daar mee om moest gaan.
Toen ik jaren later bij de marine ging, wist ik dat als je dr nog geweest was je zo trots zou zijn geweest.
En nu na 35 jr jah ik denk dat ik je wel eens mis. Maar niet zo als ik m,n moeder mis. Jij bent altijd gewoon mijn vader gebleven, We zijn nooit op een gelijkwaardig niveau gekomen en hebben zo ook nooit gesproken, je was m,n opvoeder, m,n held, m,n voorbeeld. En dat ben je nog steeds. En ik ben nog steeds dat  kleine meisje. Ik kan me een leven met een vader gewoon niet voorstellen. Ik weet dus nu ook nog steeds niet zo goed hoe ik bv met m,n schoonvader om moet gaan.
Dus concreet de vraag mis ik m,n vader?? Ja, maar niet zo als ik mijn moeder mis. Gewoon omdat die tijd die ik wel met m,n moeder heb gehad en heb gekend. Nooit meegemaakt heb met m,n jou.
Ik kan nog steeds verdrietig zijn om het gemis en het verdriet van het kind van toen. Het zoeken naar m,n vader, het zoeken naar de liefde van hem en die ik zo miste..
Morgen is de geboorte dag van m,n vader en altijd rond deze datum komt het kind in mij weer naar boven, en voel ik weer het verdriet van toen 35 jaar geleden. Ja tijd heelt de wonden. Maar vaak en zeker in mijn geval, is daar een pijnlijk litteken voor in de plaats gekomen. Dat litteken zit diep en geeft een dof gevoel op de achtergrond. Maar als het zoals nu aangeraakt word en ik  stil sta bij het ontstaan van dat litteken voel ik weer die stekende pijn van toen.

Lieve groet Inge


15 opmerkingen:

  1. Wat kun jij prachtig schrijven! Ik zit hier met tranen in mijn ogen!
    Heel veel sterkte! Tijd heelt alle wonden zeggen ze inderdaad, maar vergeten doe je nooit en het gemis blijft altijd.
    Groetjes,
    Martha

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja Inge, ik geloof er niet in dat tijd de wonden heelt, het wordt inderdaad een litteken en het doet niet meer zo'n pijn maar altijd blijft het litteken steken.
    Mooi heb je het neergezet, dit is een van de manieren om te helen als je deelt.

    Lieve groet
    Tanja

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik zit hier echt met kippevel als ik jouw verhaal lees,zo verdrietig om je vader zo jong te verliezen.En hoe kort hij er ook was ,je hebt zulke mooie herinneringen aan hem Ook mijn vader overleed plotseling aan een hartstilstand toen ik 33 was,mijn moeder heb ik 1 keer zien huilen en ik werd geacht ook niet te huilen want dan maakte ik mijn broer overstuur.Ik heb mijn verdriet jarenlang verstopt met alle middelen die ik had ,tot ik totaal ingestort ben.Mijn pa en ik waren zo'n eenheid ,zeker toen ik nog thuis woonde.Ik begrijp zo goed dat een dag als morgen de herinneringen en het gemis weer heel erg bovenkomen .De tijd heelt alle wonden ,maar zoals je zegt het litteken blijft .Ook ik mis mijn vader nog altijd ook al is hij er ook al 27 jaar niet meer.Ontroerend zoals jij je verhaal hebt geschreven .Sterkte meid en een heel dikke knuffel van mij .
    Liefs Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  4. INGE,

    WIJ HEBBEN IETS GEMEEN MET ELKAAR.

    IK WAS OOK 13 JAAR!
    MIJN VADER OVERLEED AAN LEVERKANKER.

    IK MIS HEM NOG STEEDS EN DIE PIJN DIE JIJ VOELT,VOEL IK OOK.

    WE HEBBEN NOG IETS GEMEEN.
    DIE FOTO!

    IK DACHT MIJN VADER TE ZIEN STAAN.
    MAAR BIJ BETER KIJKEN IS DAT NIET ZO!

    WANT MIJN VADER HEEFT OOK INDIË GEZETEN ALS MILITAIR.

    STERKTE EN GEFELICITEERD MORGEN.

    LIEVE GROET,
    MIRANDA

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Je verhaal ontroerd me!!
    Moeilijk he je vader te moeten missen maar jij hebt tenminste nog gesprekken met hem gehad mijn vader is ruim 5 jaar geleden overleden hij was toen 82 ik heb hem lang gehad maar nooit een gesprek met hem gehad, al was hij er als er een zware klus moest gedaan worden altijd!!Hij was doordat hij als dwangarbeider in Duitsland was geweest en daar zijn broer achter moest laten heel erg gesloten. De laatste jaren toen hij begon te dementeren heb ik het fijn met hem gehad en zag ik zijn ogen oplichten als ik het tehuis binnen kwam waar hij verzorgd werdt dat heeft voor mij zoveel goed gemaakt. Ik denk elke dag aan hem en mis hem ook heel erg!!!
    Liefs Truus

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Door de jaren heen leer je ermee leven, maar vergeten doen we nooit. Gelukkig heb je nu nog de mooie momenten om je te herinneren. Jammer dat je toen niet de steun van je moeder kreeg. Maar het was toen heel anders dan vandaag de dag.

    groetjes Lia

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Je hebt het precies zo omschreven zoals ik het ook voel. Mijn vader overleed in maart 1977 en ik was ook 13! Hij was nog maar 41 jaar oud en besloot zelf dat het genoeg was. Daar kan ik nog kwaad om worden. Dat gevoel dat je eigen vader je alleen laat. En ja ik mis hem ook, en alles wat had kunnen zijn en nooit was. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. BEN VERGETEN TE MELDEN IK HEB IN WIERINGERWERF GEWOOND!
    FIJNE WEEK,
    MIRANDA

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Kan me er wat bij voorstellen,,gelukkig heb je wel fijne herinneringen..Met gemis leer je omgang maar gemis blijft altijd aanwezig..
    sterkt Kari

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Prachtig geschreven,vergeten doe je nooit en, het gemis zal altijd blijven,sterkte,xxx.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. jee wat een verhaal... dit moet even bezinken hoor...
    ik weet niet hoe het is om een ouder te verliezen maar je verhaal heb je wel duidelijk op geschreven tjee.
    Nadat mijn zoon is overleden hebben wij zijn verjaardag als feestdag gebombardeerd.. we gaan met de kinderen meestal naar een pretpark zo houden we zijn verjaardag in ere.. maar is het niet zo zwaar beladen meer..
    niet dat het helemaal helpt de dagen ervoor en ernaar blijven altijd gevoelig.
    groetjes en ik denk aan je.
    Anita
    http://alle-mooie-dingen.blogspot.com

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat kan jij je gedacht goed onder woorden brengen. I heb je verhaal ademloos gelezen.
    De scherpe kantje gaan van het verdriet af in de loop der jaren, maar het blijft als een blauwe plek aanvoelen.
    Lieve groetjes, Sas

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat een indrukwekkend verhaal lieve Inge. Ik herken, al heb ik mijn beide ouders nog, wel veel in.
    Nadat mijn dochter was verongelukt heb ik heel wat keren achter iemand aan gefietst omdat ik dacht dat zij het was.
    Ik hoop dat je deze moeilijke dag toch een beetje bent doorgekomen.
    Bedankt voor je lieve reactie op mijn blog en het behang heb ik hier in het dorp waar ik woon gekocht, maar ik denk dat iedere behangzaak wel Toile-behang in de collectie heeft.
    Lieve groet, Mea

    BeantwoordenVerwijderen
  14. fijn dat je even op mijn blog bent geweest..zo kom ik bij jou en lees dit prachtige verhaal...ik ben er zeer van onder de indruk..ook ik mis mijn vader al 25 jaar en ik mis hem ook nog steeds en als ik jou verhaal lees ..zucht...wat mooi geschreven zeg...
    liefs hannie

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Met tranen in mijn ogen lees ik je log. Wat heb je dat mooi geschreven. Pijn gaat nooit over mijn vader zou gisteren 84 geworden zijn . 25 jaar is hij er al niet meer. Sommige mensen zeggen dat het wend ik weet dat het niet zo is. En als ik je log leest denk jij er net zo over. Dikke H hug van mij >liefs Leni

    BeantwoordenVerwijderen


Over mij

Mijn foto
Vrouw 46 jr. Getrouwd, 22 jr. Moeder van een zoon 19 en een dochter 16. Ik ben soms wat gaotisch en heb de neiging tot lui zijn. Ik kan wel lekker koken en ben ook best creatief. Ik vind m,n jong volwassen kinderen heerlijk. De discussies die we hebben. De droge humor van m,n zoon. M,n dochter die zo heerlijk dramatisch kan doen. Ons gezin is altijd in beweging.. En ik geniet er van.